SZKOŁA TO MY: placówki w programie

Dzięki diagnozie potrzeb przeprowadzonej wśród uczniów i nauczycieli podczas warsztatów możliwe stało się sformułowanie celu realizowanego w ramach „Szkoły to my!”. Po interesujących dyskusjach zespół zdecydował się na zorganizowanie strefy ciszy na drugim piętrze szkoły, gdzie odbywają się zajęcia dla uczniów II etapu edukacyjnego (4 i 5 klasy szkoły podstawowej).

Zespół projektowy od samego początku prac, na etapie diagnozy potrzeb, brał pod uwagę interesy wszystkich grup społeczności szkolnej – uczniów, nauczycieli i pozostałych pracowników szkoły. Uczniowie bardzo chcieli wziąć na warsztat przestrzeń szkoły. Okazało się, że inne klasy biorące udział w projekcie „Zaprojektuj szkołę” miały bardzo podobne potrzeby. Grupy postanowiły połączyć siły dla bardziej spektakularnej zmiany, osadzając swoje działania w różnych kontekstach różnicując swoje działania w zależności od specyfiki projektu.

Grupa z projektu „Szkoła to my” zajęła się komunikacją projektu na forum szkoły, informując i zachęcając pozostałych uczniów do zaangażowania się w poszczególne etapy projektu. Grupa była również zaangażowana w organizację akcji fundraisingowych przewidzianych w obu projektach. Kulminacyjnym momentem było zorganizowanie akcji ozdabiania ścian na – wybranym wcześniej do zmiany – korytarzu szkolnym. Uczniowie z obu projektów spotkali się, aby wspólnie zaprojektować i pomalować ściany. Nauczycielki zorganizowały akcję w przedziale czasowym obejmującym długie przerwy, aby jak najwięcej osób mogło włączyć się w tę zmianę, do czego zespół projektowy wszystkich bardzo zachęcał.

Zespół wszedł w projekt z dużą energią, która utrzymała się do końca. Na początku bardzo dokładnie i szczegółowo przepracowali swoje cele i sposoby ich osiągnięcia (np. jak się podzielić zadaniami z drugim zespołem czy jak zdobyć środki finansowe). Połączenie sił z uczestnikami projektu „Zaprojektuj szkołę” pozwoliło na uwspólnienie potrzeb i sposobów ich realizacji. Dzięki współpracy nauczycieli i uczniów z obu projektów, różnych klas i grup wiekowych, udało się przeprowadzić działania na skalę ogólnoszkolną a finalna zmiana przestrzeni jest naprawdę robi wrażenie.

Uczniowie podeszli do realizacji projektu kompleksowo i bardzo profesjonalnie. Zespół projektowy konsultował każde działanie z samorządem i zainteresowanymi uczniami oraz współpracował z Dyrekcją. Część uczniów przygotowała profesjonalne szkice i rzuty zmienianej przestrzeni co bardzo ułatwiło pracę (np. uczniowie wyliczali ile potrzebują farby na daną powierzchnię). Pewną trudność uczniom sprawiło wybranie kolorystyki i fototapety z takim motywem, aby był jak najbardziej relaksujący i łatwy w utrzymaniu. Ostatecznie motywy leśne zostały wybrane w drodze głosowania całego zespołu projektowego. Uczniowie mogli więc dokładnie zaplanowane jak chcą zmienić  swoją przestrzeń. Grono pedagogiczne oddało pełną odpowiedzialność za zmiany uczniom oferując wsparcie i pomoc dostosowane do bieżących potrzeb.

Podczas zajęć z trenerką grupa projektowa poszła o krok dalej i zastanawiała się, jak w przyszłości korzystać z tej przestrzeni, aby uchronić ją przed zniszczeniem i aby była sprawiedliwie dostępna dla wszystkich chętnych.

Jednym z efektów starań były wypracowane warsztatowo regulamin korzystania z kącika wypoczynkowego oraz harmonogram dostępności dla poszczególnych klas. Co ciekawe, poza pojedynczymi, oczywistymi pomysłami typu „dyżury nauczycieli” uczniowie w większości proponowali, aby pilnować się nawzajem i uświadamiać użytkowników kącika, że wszyscy są odpowiedzialni za tę przestrzeń i wszyscy będą o nią dbać. Uczniowie starszych klas poczuli się decyzyjni i byli pełnoprawnymi partnerami w dyskusji na temat wyglądu przestrzeni szkolnej, mieli realny wpływ na zmiany, które zaszły.

W Szkole Podstawowej nr 234 w Warszawie program przebiegał w kilku etapach:

Etap I – polegał na wyborze obszaru, którym zajmował się zespół. Podczas tego etapu przeprowadzono warsztaty podczas Rady Pedagogicznej (z wykorzystaniem techniki „domku”). Następnie odbyły się warsztaty (z wykorzystaniem techniki kolażu) z członkami zespołu (nauczyciele, uczniowie). Następnie zespół przeszedł do planowania dalszych działań.

Etap II – tworzenie Kodeksu Szkolnego – przedstawiciele klas (przewodniczący) przeprowadzili ze swoimi kolegami dyskusję moderowaną na temat zasad jakie powinny znaleźć się w kodeksie i nad jakimi powinna pracować społeczność szkolna. Uczniowie szukali również sposobów na wprowadzenie tych zasad. Podczas zebrań wychowawcy klas dyskutowali z rodzicami na temat wprowadzenia konsekwencji – prac na rzecz szkoły, w przypadku gdy uczeń nie przestrzega zasad.

Zebrane propozycje klas zostały omówione z zespołem programu „Szkoła to My!”, podczas którego stworzono kodeks zawierający 5 zasad. Przyjęto, że kodeks jest otwarty i po jakimś czasie zostanie poddany ewaluacji w razie konieczności modyfikacji.

Etap III – to wdrażanie kodeksu w szkole. Wypracowano podczas warsztatów z zespołem sposoby na rozpowszechnienie kodeksu wśród społeczności szkolnej. Zespół zajęły prace projektowe i wykonywanie plakatów, tworzenie wierszyków, wybranie i wykonanie postaci – symbolu, który będzie charakteryzował projekt. Na tym etapie kodeks został rozpowszechniony w szkole.

W wyniku diagnozy potrzeb przeprowadzonej w ramach programu okazało się, że największą potrzebą społeczności jest pozyskanie szafek dla każdego ucznia. Oddajmy głos naszym uczestnikom:

• Przeprowadziliśmy burzę mózgów w klasie jak pozyskać szafki
• Klasa ustaliła, że napiszemy petycję z prośbą o pomoc do Pani Dyrektor.
• Dyrekcja oferuje nam pomoc w postaci udostępnienia szafek.
• Uczniowie sami chcą coś zmienić dlatego chcą zarobić pieniądze na kluczyki i zamki do szafek.
• Uczniowie klasy 3c zorganizowali loterię fantową by pozyskać fundusze na zamki i kluczyki do szafek.
• Samodzielnie przynoszą fanty na loterię i pozyskują je
• Samodzielnie te losy j numerują i pakują
• Wykonują plakaty promujące loterię fantową- promujemy nasz projekt w szkole
• Przygotowują stoiska, robią wycenę losów
• Sprzedają losy
• Loteria cieszyła się ogromnym zainteresowaniem. Zebraliśmy odpowiednią kwotę pieniędzy na zamki i kluczki do szafek:)
• Przydział szafek
• Ozdabianie ich, wykonywanie breloczków – żeby kluczyk odzwierciedlał posiadacza szafkiJ
• Mamy To! Jesteśmy szczęśliwi, że nam się udało:)

Sukcesem jest to, że dzieci zrobiły coś od początku do końca! Zobaczyły, że naprawdę mogą same coś zmieniać!

W tej szkole wyjątkowo w projekcie uczestniczyła cała klasa gimnazjum.

Po warsztacie okazało się, że w klasie najbardziej paląca jest kwestia integracji uczniów w klasie. Ustalono, że wszyscy uczniowie włączą się aktywnie w organizację dnia sportu. Uczniów z tej klasy podzielono na kilkuosobowe grupy, którym przydzielono zadania. Jedna z grup odpowiadała za promocję i fotografie podczas imprezy, druga za przygotowanie stoisk i podział opieki nad stosikami z jedzeniem wśród innych klas, zaś trzecia grupa odpowiadała za stoiska sportowe.

Przy podziale prac każdej z grup, ważne było zaangażowanie każdego z uczniów zgodnie z jego zainteresowaniami. Impreza ta odbyła się 9 czerwca 2018 r. i zakończyła dużym sukcesem.

Praca z gronem pedagogicznym oraz uczniami z samorządu uczniowskiego z gimnazjum i liceum oraz chętnymi uczniami, tak by w spotkaniach brali udział przedstawiciele wszystkich klas.

Na warsztatach diagnostycznych uznano, że warto skupić się na komunikacji w szkole. (Warto podkreślić, że temat przestrzeni na zewnątrz szkoły dostępnej dla uczniów podczas przerw, przepadł tylko kilkoma głosami.)

Okazało się, że nie wszystkie informacje równie sprawnie docierają do wszystkich uczniów, a w szkole działa kilka kanałów komunikacji tj. Librus, strona internetowa, grupy na fb i ogłoszenia wiszące w szkole, a czasem też info podawane przez radiowęzeł lub samorząd uczniowski.

Uczniowie przeprowadzili badania diagnostyczne wśród uczniów gimnazjum i liceum, rodziców, nauczycieli sprawdzające jakie informacje widzą rodzice a jakie uczniowie w Librusie? Odpowiadali na pytania, jakich informacji im najbardziej brakuje, z jakich informacji korzystają często i potrzebuję do nich szybkiego dostępu. Wyjaśnili też, jakie informacje są dla nich mało użyteczne i nie muszą być zawsze dostępne.

Na podstawie zebranych danych oszacowane różne typy informacji związanych ze szkołą i wytyczne, który kanał jest do nich najodpowiedniejszy.